upphæðinaafturábakþaðverðuralltílagi

Stendur á mótum Austurgötu og Linnetsstígs. Hlustar á Coolio syngja um að ná að lokum á áfangastað. Hlakka til að sjá þig - þú getur þetta piltur minn og þú getur þetta stúlka mín. Og strengir Jóhanns Pachalbels hafa tengst krakkreykjandi og kókaínsjúgandi nefi órjúfanlegum böndum. Þetta er ekki fyrir hvern sem er, og þú ert einmitt hver sem er. Hvernig ferðu að þessu? Ég er undantekningin sem sannar regluna. Samt get ég ekki ákveðið hvort halda skuli áfram í átt að gamla bókasafninu, eða upp og niður Linnetsstíginn - fram og aftur Linnetsstíginn. Viltu það? Já. Nei. Nei. Já. Ég veit það hreinlega ekki. Þú gætir alveg sleppt því að skrifa hreinlega. Það myndi stytta setninguna. Dance me to the end of love. Dancing with tears in my eyes. Let´s dance. Og á árshátíðarsnittuna mína vil ég hvíld. I'm OK, you're so - so - söng hann og gladdi mig. Aftur og aftur. Í dag. Núna er ég stunginn með leikfangasverði sem ég festi kaup á í Svíþjóð. Upp með hendur segir hann með klút fyrir vitum sér. Það gleður mig og ég brosi og lyfti höndunum til marks um uppgjöf.