Upprifjun minninga styrkir vinabönd. Held ég. Tilfinning. Að hugsa hlýlega til einhvers sem maður hittir ekki oft í dag, einhvern sem maður var kannski með í bekk, vinur. Hugsar til hans til dæmis þegar maður heyrir lag sem maður hefur ekki heyrt lengi. Hlýjar hugsanir skila sér. Líka hinar hugsanirnar. Þessar hlýju vil ég, taka við og gefa. Skrýtið hvernig maður fær stundum nostalgíufiðring í magann; fiðrildi. Veit ekki hvort maður er glaður eða dapur. Er bæði á sama tíma. Dettur inní gamla tíma - sér þá ljóslifandi fyrir sér - upplifir þá að nýju. En bara í huganum, langar að endurupplifa að öllu leyti en getur ekki nema að takmörkuðu leyti, og þá kemur ákveðinn sársauki, stingur í magann. Þetta er búið og kemur ekki aftur, og auðvitað veit maður að svoleiðis verður það að vera. Annars verður stöðnun viðvarandi ástand. Held að þegar til kastanna kæmi vildi enginn vera alltaf ungur né lifa að eilífu. En það er bara eitthvað svo sérstakt við það að rifja upp gamla tíma - eitthvað svo mannlegt, minningar sem ylja, sem kalla fram eftirsjá, sársauka, en líka gleði og tilhlökkun og óútskýranlega endurnýjun.
