upphæðinaafturábakþaðverðuralltílagi

Stendur á mótum Austurgötu og Linnetsstígs. Hlustar á Coolio syngja um að ná að lokum á áfangastað. Hlakka til að sjá þig - þú getur þetta piltur minn og þú getur þetta stúlka mín. Og strengir Jóhanns Pachalbels hafa tengst krakkreykjandi og kókaínsjúgandi nefi órjúfanlegum böndum. Þetta er ekki fyrir hvern sem er, og þú ert einmitt hver sem er. Hvernig ferðu að þessu? Ég er undantekningin sem sannar regluna. Samt get ég ekki ákveðið hvort halda skuli áfram í átt að gamla bókasafninu, eða upp og niður Linnetsstíginn - fram og aftur Linnetsstíginn. Viltu það? Já. Nei. Nei. Já. Ég veit það hreinlega ekki. Þú gætir alveg sleppt því að skrifa hreinlega. Það myndi stytta setninguna. Dance me to the end of love. Dancing with tears in my eyes. Let´s dance. Og á árshátíðarsnittuna mína vil ég hvíld. I'm OK, you're so - so - söng hann og gladdi mig. Aftur og aftur. Í dag. Núna er ég stunginn með leikfangasverði sem ég festi kaup á í Svíþjóð. Upp með hendur segir hann með klút fyrir vitum sér. Það gleður mig og ég brosi og lyfti höndunum til marks um uppgjöf.

Þú biður fallega

Þú biður fallega. Og manst alltaf eftir deginum. Það kann ég vel að meta. Ekkert hálfkák, ekki verið að fara undan í flæmingi, ekki farið í kringum hlutina. Dagurinn líka fallegur. Snjórinn svo hvítur að það er ekkert hvítara til hér á jörðu. Gnauð vindsins er svo til þess fallið að styrkja innviði sálarinnar og veitir nú ekki af. Puttarnir kaldir, nefið rautt og skórnir farnir að leka. Verð að skipta um sokka um leið og ég kem heim. Ætli ég fari ekki í gráu sportsokkana. Er ekki í skapi til að fara í svarta eða hvíta sokka í dag. Ekki í dag. Og þú biður fallega. Svo segi ég alltaf já. Finnst miklu skemmtilegra að segja já heldur en nei. Miklu skemmtilegra að gefa en þiggja en vil auðvitað líka þiggja, bara ekki eins oft og ég gef. Og þetta er fallegur dagur. Enginn er að rífast. Enginn er reiður. Enginn að skammast í öðrum. Enginn er að ráðskast með annað fólk. Margir að hlusta á góða tónlist og bera rakakrem á hendur sínar. Taka úr uppþvottavélinni en nenna ekki að setja í þvottavélina. Horfa síðan út um stóra gluggann í stofunni og velta því fyrir sér hvernig landslagið er alltaf breytast. Hvernig það sé eiginlega hægt og hverjum hafi dottið í hug að láta það gerast. Góð hugmynd, og vel framkvæmd. Þú biður fallega og þetta er góður dagur.

Ég hef stolið mör úr mókollóttum hrúti

Ásdís tók þessa skemmtilegu mynd af Lísu Lísu fyrir nokkrum árum síðan

Pælingar 24

And Landspabbi, of Course...

Stóri Pabbi: Strákinn minn vantar einhverja góða vinnu. Datt í hug að hann væri efnilegur dómari.

M Ráðherra: Í handbolta?

Stóri Pabbi: Já, alveg örugglega, en það er ekki nógu vel borgað. Datt í hug héraðsdómari. Þú getur reddað því.

M Ráðherra: Já, ég get það - en er hann hæfur?

Stóri Pabbi: Hæfur! Hvaða máli skiptir það. Hann er strákurinn minn.

M Ráðherra: Æi, þú veist, fjölmiðlar og almenningur munu væla yfir þessu.

Stóri Pabbi: Iss, skiptir engu máli. Það stendur stutt yfir. Þjóðin er með gullfiskaminni og það er okkar hagur. Þess vegna erum við aldrei reknir og þess vegna þurfum við aldrei að segja af okkur. Hugsaðu þér hvað þetta er þægilegt.

M Ráðherra: En þarf ég ekki að útskýra ráðninguna eða réttlæta? Mæta í einhver ömurleg viðtöl? Það er svo leiðinlegt.

Stóri Pabbi: Nei, nei, sendu bara frá þér eitthvað bull á blaði, neitaðu viðtölum og sendu síðan einhvern ungan kjána úr flokknum í viðtölin – það er til nóg af þeim. Og þeir gera hvað sem er fyrir okkur til þess að geta verið eins og við þegar fram líða stundir. Þú slakar bara á – lætur aðra um skítverkin – það er að vera pólitíkus.

M Ráðherra: Þetta hljómar vel.

Stóri Pabbi: Þetta hljómar ekki bara vel – þetta er málið. Ef við lærum inná veikleika þjóðarinnar þá getum við mergsogið hana, platað hana endalaust upp úr skónum og komið öllum þeim sem við viljum á spenann - og haft það síðan fjandi gott eftir að við drögum okkur í hlé.

M Ráðherra: Heyrðu, ég græja soninn í starfið. Takk fyrir þetta, svona eiga menn að vera. Ég held að ég hafi aldrei lært eins mikið á eins stuttum tíma. Þú ert sko góður pabbi!

Stóri Pabbi: Ég er Landspabbi. Ég ræð ennþá.

Víkurfréttir, 17. janúar 2008

Við Matarborðið

"Ég er að búa til geitungavöfflu."

(Höf. Valur Áki Svansson, 14. janúar, 2008).

Ps: Í matinn var svona Mexíkópönnukökur, veit ekki alveg hvað skal kalla slíkan mat. En Valur Áki var með þetta á hreinu.

Pælingar 23

Helgislepja og þakkarsukk

Tveir dagskrárliðir RÚV nýlega fengju velgjuna til að vætla í munni.

Eddan, íslensku kvikmynda- og sjónvarpsverðlaunin, þar sem fólk í ýmsu ástandi tók við verðlaunum fyrir vel unnin störf. Spýtandi út úr sér þökkum. Ekkert að því að verðlauna, en að sýna það í beinni útsendingu í því sem á að kallast sjónvarp allra landsmanna, á besta tíma, er bara lélegur brandari.

Þetta var álíka skemmtilegt og að naglhreinsa spýtur í átján stiga gaddi verandi vettlingalaus. Þetta var líkt og sýnt væri beint frá uppskeruhátíð yngri flokka í íþróttum eða árshátíð stórfyrirtækis – gaman fyrir viðkomandi - en ekki spennandi sjónvarpsefni.

Og svo dagur íslenskrar tungu - 16. nóvember - fæðingardagur Jónasar Hallgrímssonar. 200 ár liðin frá fæðingu skáldsins. Ekkert heldur að því að halda uppá daginn. En þarf svona mikla helgislepju? Þurfa leiðindin og hátíðleikinn að drjúpa af hverju strái?

Þetta var svo leiðinleg dagskrá að ég myndi frekar vilja vera staddur allsber inn í íshelli á Austurpólnum með fimmtán blindfullum mörgæsum og tólf sjálfdauðum hrossum heldur en að þurfa að horfa upp á þennan hrylling aftur.

Það ánægjulega var að sjá hinn aldna og virta biskup, Dr. Sigurbjörn Einarsson, heiðraðan á þessum degi. Maður sá að hann frábað sér helgislepjuna, hneigingarnar og falsið sem þarna var ríkjandi.

Dr. Sigurbjörn og Jónas voru menn dagsins. Engir aðrir.

Höldum uppá það sem vert er að halda uppá. En ekki drepa fólk úr leiðindum, snobbi og hræsni; ekki vera alltaf með forsetann og ráðherra á sviðinu.

Jónas hefði, að ég held, ekki viljað svona tilgerð, snobb og sýndarmennsku, og alls ekki þessi yfirþyrmandi leiðindi sem voru í þessari sjónvarpsdagskrá. Held hann hefði bara viljað gott partý (kannski í stigalausu húsi) þar sem hressleikinn væri allsráðandi.

Víkurfréttir, 22. nóvember 2007

Takið eftir, takið eftir!

Allir lesendur þessa bloggs, og bara allir, eru hvattir til að senda til mín ábendingar um mögulegar fréttir. Má vera hvað sem er. Hvað sem er. Í alvöru, ég er að meina þetta, hvað sem er! Nýja meilið hjá mér er svanur@birtingur.is. Svo var Hjalti að tala um að Dylan væri á leið til landsins. Við þangað. Bestu kveðjur í bili, Svanur

Nancy Boy

Yndislegt lag - yndislegur texti. Kannski ekki. Þokkalega sexjúal texti. Og smá hómó í gangi. Verst hvað þeir voru leiðinlegir í Höllinni um árið (2004). Gríðarleg vonbrigði. Just another nancy boy - just another happy junkie. Alcoholic kind of mood. Lose my clothes, lose my lube. Cruising for a piece of fun. Looking out for number one. Different partner every night. So narcotic outta sight. What a gas, what a beautiful ass. Tékkið á textanum í heild. Gaman. Eru ekki allir smá nancy boy inn við beinið? Rétt upp hend sem eru...

Ps: Gúgglaði nancy boy og þetta er myndin sem kom upp fyrst.

Og svo mæli ég með, sérstaklega, úgáfu Placebo (nafnið varð að koma fram) af gamla Kate Bush slagaranum (ekki slagari) Running Up That Hill. Betri en orginallinn. Góðar stundir. Síðasta lag fyrir fréttir.