Í sundlauginni

Gamla sundlaugin

Séð og Heyrt Móment 4

GULL OG METORÐ GAGNA EKKI,

GANGIR ÞÚ MEÐ SÁLARHLEKKI

Hlustaði nýlega á hið fallega lag Bergþóru Árnadóttur, Lífsbókin, en þar er textabrotið í fyrirsögn að finna. Texti lagsins er eftir Laufeyju Jakobsdóttur, oftlega kennd við Grjótaþorpið.

Fannst lagið passa við umræðuna í íslensku samfélagi í dag, um fyrirgefninguna.

Biskup biður nokkrar konur að fyrirgefa fyrrum biskup misgjörðir sínar sem áttu sér stað fyrir meira en áratug.

Þjóðin vill að útrásarvíkingarnir biðjist fyrirgefningar á nýlegum gjörðum sínum sem hafa komið samfélaginu á heljarþröm.

Það reynist mörgum erfitt að biðjast fyrirgefningar. Og sumum reynist enn erfiðar að fyrirgefa.
Samt er hvoru tveggja lausn. Það losnar um sálarhlekki fyrir tilstuðlan fyrirgefningarinnar.

En það er ekki hægt að kaupa fyrirgefningu og þú heldur ekki endalaust niðri tilfinningum fólks í nafni kristinnar trúar.

Þetta vita útrásarvíkingarnir og þetta veit biskupinn. Mætavel.

Samt halda þeir áfram að stanga vegginn.

Í dag eru uppgjörstímar. Uppgjör kalla á fyrirgefningu eða stríð. Of oft hefur stríðið orðið fyrir valinu. Það sannar sagan. En vonin lifir. Og biðjist kirkjunnar menn afsökunar og gera upp mál fyrrum biskups, og biðjist útrásarvíkingarnir opinberlega afsökunar og skila ránsfengnum, mun þeim líða betur. Ég segi það satt.

Lýk pistlinum á sömu slóðum og hann hófst. Í lífsbókinni:

Ljúktu nú upp lífsbókinni, lokaðu ekki sálina inni. Leyfðu henni í ljóði og myndum, leika ofar hæstu tindum. Svipta burtu svikahulu, syngja aftur gamla þulu. Líta bæði ljós og skugga, langa til að bæta og hugga.

Séð og Heyrt (22. tbl. - 2009)

Séð og Heyrt Móment 3

Með typpi um hálsinn

Ég vil ekki vera með typpi um hálsinn.

Ekki hrifinn af því að vera með bindi. Finnst þá að mér þrengt – líður illa. Hef því afar sjaldan sett upp bindi. Kann ekki að binda hnút - ætla ekki að læra það.

Þá finnst mér ekkert flott við það að vera með bindi; eitthvað sem hangir framan á þér sem búið er að herða um hálsinn. Gerir að mínu mati lítið fyrir flott jakkaföt og skyrtu – skemmir stílinn og þrengir að öndunarfærunum.

Það er ekki nóg að mér finnist að mér þrengt með bindi um hálsinn heldur líður mér á einhvern óútskýranlegan hátt eins og ég sé þá með typpi um hálsinn.

Finnst því undarlegt þegar til þess er ætlast, jafnvel krafist, að menn séu með bindi við ákveðin tækifæri – það sé hátíðlegt og beri vott um virðingu fyrir tilefninu, tækifærinu.

Hvernig getur það verið virðingarvottur að hnýta bindi um hálsinn á sér? Eða slaufu? Sem er nú efni í aðra grein. En það er reyndar allt í lagi að skylda alþingismenn að hafa typpi, ég meina bindi, um hálsinn, svona til aðgreiningar.

Þessi tilfinning að vera með typpi um hálsinn er ekki þægileg, þótt ég sé ekki á neinn hátt að gera lítið úr fólki sem vill hafa typpi um hálsinn. Vil ekki þessi tilfinningu aftur, ætla ekki að finna hana aftur.

Og þá vitið þið það: Ég vil ekki vera með typpi um hálsinn.

Séð og Heyrt (18. tbl. - 2009, 7. - 13. maí)