1.
kafli
Blaðamennskan
er undirstaðan, þá meina ég dagblöð, (netið hefur enn ekki
tekið við sem afl sem mark er algjörlega takandi á, en það mun
gerast) og á blaðamennskunni byggir allt annað í fjölmiðlum;
tímarit voru sterk en eru í dag tímaskekkja (seljast illa) fyrir
utan Séð & Heyrt sem fólk mun elska að elska í nokkurn tíma
í viðbót (þótt ekkert sé blóðið lengur á tönnunum í þeim
kjaftinum) enda finnst fólki fátt skemmtilegra en að gera grín að
því sem það í laumi líkar best við.
Í dag
er sjónvarp með yfirburði - stutt og snaggaraleg umfjöllun (ágæts
fólks oftast) þar sem þú sérð þann sem talar og getur og munt
dæma hann út frá útliti, hegðun og framkomu. Engu skiptir hversu
dagblöð eru langt á undan í umfjöllun sinni - enginn tekur eftir
neinu að ráði fyrr en Kastljós er búið að nappa - eða fá
lánað (án leyfis?) - umfjölluninna. Útvarp er bíll á ferð,
Siggi Hlö og góðar stundir inn á milli á Tvennunni og Gufunni.
Rokkstöðvar búnar að vera.
2.
kafli (útúrdúr)
Kynin eru ólík enda ekki úr sama
efni ... ? Útilokum ekki efnafræði þótt sjálfur hafi ég valið
eðlisfræði í Flensborg. Það skemmtilegasta við kynin er hversu
ólík þau eru. Það er skemmtilegt. En kemur fjölmiðlum ekkert
við. Þess vegna er svigi utan um orðið útúrdúr.
3. kafli
Síðast
þegar ég leit upp úr moldinni blasti við mér að glæpasögurnar
væru nú orðnar sú hámenning sem lágmenningin (ég hata að
elska þessi tvö orð) eitt sinn var; og hámenningin orðin að
lágmenningunni, eða öllu heldur afþreyingunni, sem stundum er
ágæt.
Þegar
hámenningin og lágmenningin skiptu um stöðu tóku fáir eftir
því. En ef við létum hámenninguna og lágmenninguna mætast á
miðri leið og reyndum að sameina þær eins og sveitafélögin
myndi samfélagið fara á hliðina og svo á hvolf. Trébílar
skjóta upp kollinum og skreyta baðherbergið eins og gular
húsflugur og ég er að reyna að vera eins og Gyrðir.
4.
kafli
Fólk
smjattar í tengslum við útlit - allskonar útlit; það má
smjatta - en það er viðbjóðslegt að smjatta (fólk getur ekki
án fjölmiðla verið en gæti mögulega þraukað án bóka). Það
sem fólk segir og skrifar er á þeirra eigin ábyrgð og útlit
þess er málinu alls óviðkomandi (nema þú sért í
sjónvarpsþætti).
Bókmenntagagnrýnendur
með ljótar tennur (það er eitthvað við það sem ég fíla í
botn) eða þáttastjórnendur í yfirvigt ættu ekki að vera
gagnrýndir fyrir það. Frekar fyrir það sem þau segja, sé
ástæða til þess. Og líka vera hrósað fyrir það sem þau
segja, einnig ef ástæða er til þess. Annars ætti fólk bara að
halda kjafti.
Menningarheimur
Íslands er úthverfi Hollywood og Arnalds og Yrsu og allir mega
leggja orð í belg á meðan það er fátt þar á bak við nema
niðurrif og útlitspælingar. Enginn má segja neitt nema hann sé
með fallegar og skjannahvítar tennur eða álíka heilbrigður í
útliti og æskan hans Hitlers.
Við
bíðum eftir flóðinu.
Ps: Ég
er einn áttatíu og átta og hálfur og borða ekki morgunmat.
Svanur
Már Snorrason, fyrrverandi knattspyrnuþjálfari hjá Val
Engin ummæli:
Skrifa ummæli